Dat de natuur vol zit met muziek, is geen geheim. In Smetana’s iconische symfonisch gedicht De Moldau weerklinkt als bij wonder het stromen van de rivier doorheen de Boheemse landschappen van zijn vaderland. Ook Strauss roept in zijn Vier letzte Lieder de poëzie van de natuur op, maar dan als een lang uitgesponnen metafoor. De laatste Duitse romanticus schreef zijn liedbundel een jaar voor zijn eigen dood, en in een niet te missen beeldspraak contempleert hij een laatste maal over het leven, om het uiteindelijk los te laten. Tot slot klinkt de onvolprezen (en enige) symfonie van de Belgische componist César Franck. Onder de kristalheldere oppervlakte van het werk gaat een vernuftige harmonie schuil die Franck op gelijke hoogte plaatst met symfonische monumenten als Strauss en Smetana.
Bertrand de Billy - dirigent
Maria Bengtsson - sopraan