Mahlers Zevende symfonie is een ondergewaardeerde parel. Het succesrecept: een reusachtige orkestbezetting, grandioze climaxen en melodieën die onaangekondigd van de ene in de andere extreme emotie omslaan. Dat doet Mahler vanuit een drang om in één enkele symfonie uit te drukken hoe hij zich als mens verhoudt tot de wereld rondom zich. Die Mahleriaanse mengeling van biografie en filosofie maakt van deze Zevende symfonie Mahlers meest spontane, maar ook meest duistere werk. Op de bok staat maestro Eliahu Inbal, die als wereldwijde Mahler-referentie de perfecte persoon is om diens worsteling met het leven te doen weerklinken.